History of Computer

Computers: History and Development

Nothing exemplifies modern life better than the computer. For better or worse, computers have influenced every aspect of our society. Today computers do much more than simply compute; supermarket scanners calculate our grocery bill while keeping store inventory; computerized telephone switching centers play traffic cop to millions of calls and keep lines of communication untangled; and automatic teller machines (ATM) let us conduct banking transactions from virtually anywhere in the world. But where did all this technology come from and where is it heading? To fully understand and appreciate the impact computers have on our lives and promises they hold for the future, it is important to understand their evolution.

Early Computing Machines and Inventors
The abacus, which emerged about 5,000 years ago in Asia Minor and is still in use today, may be considered as the first computer. This device allows users to make calculations using a system of sliding beads arranged on a rack. Early businessmen used the abacus to keep trading transactions. But as the use of paper and pencil spread, particularly in Europe, the abacus lost its importance. It took nearly 12 centuries, however, for the next significant advance in computing devices to emerge. In 1642, Blaise Pascal (1623-1662), the 18-year-old son of a French tax collector, invented what he called a numerical wheel calculator to help his father with his duties. This brass rectangular box, also called a "Pascaline" used eight movable dials to add sums up to eight figures long. Pascal's device used a base of ten to accomplish this. For example, as one dial moved ten notches, or one complete revolution, it moved the next dial - which represented the ten's column - one place. When the ten's dial moved one revolution, the dial representing the hundred's place moved one notch and so on. The drawback to the "Pascaline", of course, was its limitation to addition.
In 1694, a German mathematician and philosopher, Gottfried Wilhem von Leibniz (1646-1716), improved the "Pascaline" by creating a machine that could also multiply. Like its predecessor, Leibniz's mechanical multiplier worked by a system of gears and dials. Partly by studying Pascal's original notes and drawings, Leibniz was able to refine his machine. The centerpiece of the machine was its stepped-drum gear design, which offered an elongated version of the simple flat gear. It wasn't until 1820, however, that mechanical calculators gained widespread use. Charles Xavier Thomas de Colmar, a Frenchman, invented a machine that could perform the four basic arithmetic functions. Colmar's mechanical calculator, the "arithometer", presented a more practical approach to computing because it could add, subtract, multiply and divide. With its enhanced versatility, the "arithometer" was widely used up until the First World War. Although later inventors refined Colmar's calculator, together with fellow inventors Pascal and Leibniz, he helped define the age of mechanical computation.

Computer in Nepal

Scope of computers in the context of Nepal :

The recently held CAN Infotech 2002 was a hit compared to the previous shows from CAN before. There was a lot of movement this year on the show, which clearly goes to prove that the amount of interest given to computers has greatly increased lately. More and more people turn into institutes for gaining knowledge on computers, and even more of such institutes are opening up recently. This clearly shows that more and more people have been attracted towards IT. Today, in this ever changing world, we have seen that IT has got a big potential. Most people are attracted towards IT because of the job value that it has uplifted in the recent years. IT has also been liked by many because of it's ease of understanding and the tremendous revolution that computers have brought about in the world today.
Computer Technology is making a difference and we can feel it more and more every day. Usage of technology in various walks of life, some in posh, big offices and some in villages with erratic power supply are expected soon, and once that happens, computer access for all will be a reality. In Nepal too, we have been seeing a lot of positive attractions to the usage of computers.
In the context of a developing country like Nepal, IT does have a lot of scope. Today, Government offices and a lot of other institutes are rapidly being computerized, and computer training has been made a must in most of these offices. This clearly shows that computers have found a way into our lives too. In Nepal, computer mainly finds it's usage in commercial fields. Banking is the biggest user of IT in Nepal. Usage of computers for assisting people can also be seen in Departmental stores, restaurants, travel agencies and hotels. And it is not only the filthy rich that utilize this aspect of technology. Nepali workers working in Arab and other countries use the money transfer system to transfer their hard earned money to relatives in Nepal. Also, travel trade agencies have used computers in order to get their jobs done easily and quickly.
In certain villages of "Palung" and "Namche", computers have been used in order to provide a familiarity to computers to the people of such rural areas. Also, more and more of the digital revolution have been seen in other parts of Nepal by the starting of more and more computer institutes and cyber cafes. This clearly shows that it is not only Kathmandu that has been under the digital revolution lately.
As in other fields, people of Nepal have a scope of loads of employment the world over through computers. It has been seen that a lot of computer professionals from our neighbor India have been called for employment aboard. Similarly, by getting more people involved in IT, we can also attract other countries towards the so created computer manpower. Not only that, we can start up a lot of industries and companies related to computers in our own country, so that even Nepal gains a reputation as an IT Superpower.

The rest is upto us. May the future hold it bright for us.

Dang District

Dang district comprises parallel inner Terai valleys Deukhuri and Dang plus parts of surrounding hills. The district begins where the international border with India follows the southern edge of the Siwaliks, so there is no Outer Terai of Nepalese territory extending onto the plains. Deukhuri Valley lies beyond the first range of hills, then a second range separates Deukhuri and Dang Valleys. Beyond Dang Valley the district extends to the crest of the higher Mahabharat Range.

The two valleys have abundant level and gently-sloping land with fair to good soil development and abundant groundwater supplies, however malaria made them nearly uninhabitable except to the Tharu ethnic group who had evolved resistance. In the 1960s DDT came into use to suppress the mosquito vectors and the way was open to settlers from the hills who used debt and lawsuits to displace and even enslave Tharus.

Dang is the most developed and most rapidly developing of Rapti Zone's districts. Mahendra Highway -- Nepal's main east-west route—follows Deukhuri Valley. Dang Valley has two important towns, Tribuvannagar and Tulsipur and an all-weather airport.

Pyuthan, Rolpa and Salyan districts are situated in the Middle Hills, extending north from the crest of the Mahabharat Range. Pyuthan has an irrigated alluvial plain along Jhimruk Khola. This plain is surrounded by villages of rice-growing Brahman and Chhetri farmers catered to by bazaar towns of Newar merchants. Rolpa district mainly lies along Mardi Khola, the other large Rapti tributary that is more eroded into an inner gorge and less suited to traditional irrigation projects.

Pyuthan and Rolpa extend north to rugged 3-4,000 meter ranges marking the limits of the Rapti basin. Kham Magar live in small villages throughout these highlands up to about 2,500 meters. They herd sheep, goats and cattle in higher subalpine and alpine summer pastures, migrating down to fallow fields in Dang and Deukhuri in winter. Kham also cultivate subtropical and temperate fruit trees such as mulberry, citrus and Asian pear as cash crops. Until it was outlawed in the 1970s they cultivated hemp and made hashish bought by government agents to be sold in monopoly stores. Termination of these arrangements increased Kham outmigration in search of employment and contributed to discontent with the Shah regime.

Salyan resembles Pyuthan in having a mix of rice-growing lowlands inhabited by caste Hindus, and uplands inhabited by Kham peoples.

Rukum is the northernmost district of Rapti Zone. It lies north of the Rapti basin, in the Bheri basin draining the western part of DhaulagiriHimalaya and joining the Karnali. This district is sparsely populated but used by Kham herdsmen in summer.There is abeautiful Valley called Rukumkot central of the Rukum district.

Rapti Zone has a history of radical politics since the mid-20th century and in the 1990s became a center of the Maoist (maobadi) rebellion against the royal government and the fragile democracy that the late King Birendra eventually supported.

बाँकेमा राप्ती नदीको पुल उद्घाटन कार्यक्रममा व्यक्त गर्नुभएको मन्तव्य

उद्घाटन कार्यक्रमका सभापति महोदय,
माननीय उपप्रधानमन्त्री श्री विजयकुमार गच्छेदार,
माननीय मन्त्रीहरु,
बिभिन्न राजनीतिक दलका नेताहरु,
माननीय सभासदहरु,
सहभागी आदरणीय महानुभावहरु,
वरीपरिबाट कार्यक्रममा सहभागी हुनुभएका आदरणीय दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरु !
भर्खरै माननीय उपप्रधानमन्त्रीजीले चर्चा गर्नुभयो, निक्कै लामो समयदेखि यो पूलको उद्घाटन गर्ने सन्दर्भमा हाम्रो बीचमा कुराकानी भइरहेको थियो । साथै, यस क्षेत्रका जनताको न्यानो मायाले म यो पूल उद्घाटन समारोहमा आफैं उपस्थित हुने ईच्छा थियो । यसका पछाडि एउटा कारण छ । २०५५ सालमा यही बाटो भएर बगौडा क्षेत्रका बिभिन्न गाविसहरुमा म जनतामाझ पुगेको थिएँ । गंगापुर, बैजापुर, फत्तेपुर, पथलैया, बिजौरा, लक्ष्मणपुर, मटैया लगायतका ९ गाविसमा बस्ने जनताहरुका बीचमा सम्बोधन गरेको थिएँ । भेटघाट र साक्ष्ाात्कार गरेको थिएँ । म आफैं यो बाटो जाने क्रममा हामी सबैलाई यो नदी कसरी पार गर्ने होला भनेर चिन्तित तुल्याएको थियो । बल्लतल्ल हामीले नदी त पार गर्‍यौं । तर, यो बाटोबाटै फर्किने अबस्था थिएन । अचम्म लागेपछि मैले सोधेँ । बषर्ायाममा नौ गाविस टापु जस्तो बन्न पुग्दो रहेछ । आफ्नै देशको एउटा भूभागमा पुग्नका लागि भारतको सीमना पार गरेर बल्लबल्ल नेपालगञ्ज पुग्न सकिने र नेपालगञ्जबाट भारतहुँदै फर्किनुपर्ने अबस्था रहेछ । यस कुरालाई मैले संसदमा, स्थानीय विकास मन्त्रीहरुका बीचमा, बिभिन्न सन्दर्भमा कुराहरु उठाएको थिएँ । मलाई यो कुरा भन्दा अहिले खुसी लागेको छ । त्यतिखेर नेकपा-एमाले) र नेपाली कांग्रेसलगायतको सरकार भएको बेलामा यस पूलको सिलान्यास २०५८ सालमा भएको रहेछ । त्यसबेला सरकारमा प्रतिनिधित्व गर्ने भरतमोहन अधिकारीले आएर यो पुलको शिलान्यास गर्नुभएको थियो । अहिले हामीले यो पुलको उद्घाटन गरेका छौं र नौ वटै गाविसका जनताको चाहनालाई आज हामीले पूरा गरिसकेका छौं । मलाई बीचमा अलिकति भ्रम भएको थियो । कतै यो पुल माओवादीका पालामा त शिलान्यास भएको त होईन ? भएको भए पनि म खुशी नै हुन्थे । तर, मलाई एकजनाले भन्नुभयो, पुल बनाउने होइन, पुल भत्काउने कुरा मान्दिनुस्, बनाउने काम त यिनीहरुबाट हुनेछैन । हेर्नुहोला यस पटक पनि यो पुल उद्घाटनको पनि पक्कै बिरोध गर्नेछन् । पुल बनाउनै हुँदैन, भत्काइदिन्छौं भन्न पनि बेर छैन । साँच्चै त्यो बानी अझै बदलिइसकेको रहेनछ । नानीदेखि लागेको बानी भएकाले बुद्धी अझै खुलेको पाईएन । भत्काउने भन्दा निर्माण गर्ने चेत कहिल्यै पनि खुलेको देखिदैंन । त्यसकारण म आजका दिनमा मित्रहरुलाई आग्रह गर्न चाहान्छु- जसले सँधैभरी नकरात्मक, निषेधको राजनीतिक गर्दै आउनुभएको छ, सँधैभरी ध्वंसको राजनीति गर्दै आउनुभएको छ, सँधैभरी अशान्ति मच्चाउँदै आउनुभएको छ, उहाँहरुलाई निर्माणको नयाँ राजनीति, सकारात्मक राजनीति, सहमतिको राजनीतिमा अगाडि बढ्नका लागि म हार्दिक आव्ह्वान गर्न चाहान्छु । ध्वंस र निषेधको राजनीतिलाई हामीले परित्याग गर्नैपर्छ । हामीले जहिले पनि सकारात्मक सोच लिएर अगाडि बढ्नुपर्छ । जहिले पनि सिर्जनाको कुरा गर्नुपर्छ । निर्माणका कुराहरुलाई प्रोत्साहन गर्नुपर्छ । यसो गरियो भने मात्रै हाम्रो उपदेयता रहन्छ । राजनीतिक दलहरुको कुनै अर्थ हुन्छ । जनताले पार्टीहरुलाई सकारात्मक रुपमा हेर्न सक्छन् । त्यसैले अब समय आइसकेको छ । जतिबेला पनि खुट्टा तान्ने काम नगरौं, बिरोध मात्रै गर्ने बानी परित्याग गरौं, अब हातेमालो गर्दै अघि बढौं, यो देश धेरै पछाडि परिसकेको छ । यो देशका जनता धेरै गरिव छन् । पछौटे अबस्थाबाट ग्रस्त छन् । त्यसकारण सबै चीजलाई अन्त्य गर्न हामीले सिर्जना गर्नैपर्छ । रचना गर्नैपर्छ । सहमतिको बाटो हिँड्नै पर्छ । यसरी अगाडि बढेर मात्रै देशको कल्याण हुन्छ । मलाई खुसी लागेको छ । नेपालका इन्जिनीयरहरु, हाम्रै मन्त्रालयहरुबाट पुल निर्माण सम्भव भएको छ । झण्डै २० करोडको लागतमा निर्माण भएको छ । लागत कति पुग्यो, यसको मूलयांकन त होला । तर जे भए पनि एउटा वलियो संरचना निर्माण भएको छ । नौ गाविसमा बस्ने जनता पार गर्ने नदीमा पुल निर्माण भएको छ । पुल निर्माणको संरचनाले हामीले अत्यन्तै गौरवान्वित बनाएको छ । पुल पक्कै पनि वलियो बनेको छ भन्ने मैले ठानेको छु । ठेकेदार कम्पनीहरु पक्कै पनि विश्वसनीय होलान् । इन्जिनीयरहरु पक्कै विश्वसनीय होलान्, निर्माणकेा क्रममा उनीहरुले कुनै सम्झौता गरेका छैनन् होला भन्ने मैले ठानेको छु । मेरो यो ठम्याई भोलि गलत सावित नहोस् । कुनै पनि नदीमा आउने ठूलाठूला बाढीलाई पनि थेग्न सक्ने क्षमता यस पुलमा हुनुपर्छ भन्ने मैले ठानेको छु ।
समयभित्रै काम सम्पन्न गर्ने अभ्यासको विकास हुनसक्छ कि सक्दैन ?, अहिलेसम्म चार पटकसम्म म्याद थपिएको रहेछ । यसरी म्याद थप्नु हुँदैन । म्याद थप्नुभन्दा पहिला नै काम सम्पन्न गर्ने बानी हामीले बसाल्नुपर्छ । मैले हिजो मात्रै चीन सरकारको सहयोगमा ३५ करोडको लागतमा निर्माण भएको भवनको उद्घाटन गरेँ । त्यस भवनको निर्माण उनीहरुले अत्यन्तै छोटो समयमा सम्पन्न गरे । दुई वर्षभन्दा पनि कम समयमा ३५ करोडको लागतमा चिनीयाँ सरकारले सहयोग गर्दा काम सम्पन्न हुनसक्छ भने २० करोडको लागतमा निर्माण गर्ने काम किन सम्पन्न गर्न सकिदैंन ? काम ढिलो हुने कारण के हो भने ढिलो हुँदा पनि भेरियसन अर्डर हुन्छ, हामी उनीहरुलाई थप क्षतिपूर्ति दिन्छौं । अब हामीले यो बानीमा सुधार गर्नुपर्छ । ढिलो गरेपछि दण्डित गर्ने, छिटो गरेपछि पुरष्कृत गर्ने, एकदुई महिना पूर्व नै काम सम्पन्न गरेमा, गुणस्तरीय काम सम्पन्न गरेमा पुरष्कृत गर्ने बानी बसाल्नु पर्छ । त्यसकारण निर्माणको क्षेत्रमा हामीले नमूनालायक काम गरेर देखाउन जरुरी छ ।
यस क्षेत्रका जनताका समस्याहरुका बारेमा पनि मैले थुप्रै जानकारी प्राप्त गरेको छु । पहिला पनि तपाईंहरुले विद्युतीकरण, सिचाईं, शिक्षाको चर्चा गर्नुभएको थियो । त्यसैगरी अन्य थुप्रै समस्याहरु पनि अवगत गराउनुभएको थियो । वास्तवमा बाटोको समस्या पनि देखिन्छ । भर्खरै उपप्रधानमन्त्रीजीले चर्चा गरिसक्नुभएको छ, कसरी यस क्षेत्रमा अब हुलाकी राजमार्ग निर्माण हुन गईरहेको छ । ४९ किमी लामो बर्दियाको सिमानासम्म बाटो निर्माण हुँदैछ । प्रथम चरणमा निर्माण हुन गईरहेको बाटोको टेण्डर खुल्दैछ । त्यसपछि निर्माणको काम अगाडि बढ्नेछ । वास्तबमा यही क्षेत्रको सन्दर्भमा पनि मैले जानकारी प्राप्त गरेको छु । नौ वटा गाविसका निम्ति सामूदायिक विद्युतिकरणको योजना अन्तर्गत ३६ करोडको लागतमा अब कार्यक्रम अगाडि बढ्दैछ । तपाईंहरुको शैक्षिक मागप्रति पनि हामी त्यतिकै ध्यान दिनेछौं । नदी नियन्त्रणको सन्दर्भमा राप्ती नदीमा बाँध निर्माण गरी नदी कटानको समस्या समाधान गर्न पनि सोच अगाडि बढिरहेको छ । त्यसैगरी सिचाईंले बाँकेको ४६ गाविसमध्ये ३४ गाविसमा नहरको बिस्तार हुन गईरहेको छ । सबै नहर २०७० सालसम्ममा सञ्चालनमा ल्याउने हाम्रो योजना रहेको छ । यस क्ष्ाेत्रमा नेपाल टेलिभिजनको टावर राख्नुपर्ने माग पनि राख्नुभएको छ । यस बारेमा पनि सरकारको ध्यान गएको छ । यो माग समाध्ाान गर्ने विषयमा पनि हामीले गम्भीरतापूर्वक सोचिरहेका छौं । नेपालगञ्ज नगरपालिकामा पनि निक्कै राम्रो रकम आइरहेको छ । यसबाट यस क्षेत्रको विकासमा निक्कै राम्रो भूमिका खेल्नेछ भन्ने हामीले सोचेका छौं । बाँके जिल्लाभित्रै खजुरामा क्यान्सर अस्पताल निर्माण गर्ने विषयमा पनि हामीले चर्चा गरिरहेका छौं । त्यसैगरी यस ठाउँमै महिला सेवा केन्द्र निर्माण गर्न गइरहेका छौं । यसरी यस जिल्लाको विकासका निम्ती सरकारले समूचित ध्यान दिइरहेको छ ।
तपाईंहरु वास्तबमा विकासको मामिलामा धेरै पछाडि पर्नुभएको छ । त्यसकारण मलाई साथीहरुले पटकपटक यहाँका जनताका माग सुन्नका लागि समय उपलब्ध गराउनुपर्‍यो भन्नुभएको थियो ।
अहिले सबै पार्टीका बीचमा सहमतिको आवश्यकता छ । विकासका सवालमा हामीले कहिल्यै पनि बाधा खडा गर्नुहुँदैन । विकास निर्माणको कार्यमा हामी सबै हातेमालो गर्दै अगाडि बढ्नुपर्छ । बाटो निर्माणसँगै बसाईसराईको प्रक्रिया पनि अगाडि बढ्नेछ । यससँगै जनतालाई धेरै सुविधाहरु पनि उपलब्ध हुनेछ । विद्युतीकरणका सन्दर्भमा मैले चर्चा गरिसकें । स्वास्थ्यका विषयमा पनि तपाईंहरुले कुरा उठाउनुभएको छ । आवश्यक मात्रामा कर्मचारीहरु नभएको कुरा गर्नुभएको छ, यसमा पनि सरकारले ध्यान दिनेछ ।
सिंगो मुलुकको विषयमा चर्चा गर्ने हो भने पनि यो मुलुकमा विकास निर्माणको लहर पैदा गर्न पनि हामी जुटिरहेका छौं । अहिले मुलुकमा हामी संविधान निर्माण गर्ने र शान्ति प्रक्रियालाई सार्थक निष्कर्षमा पुर्‍याउने काम समयमै सम्पन्न गर्न जुटिरहेका छौं । यसका साथै सुशासन प्रदान गर्ने र विकास निर्माणको कामलाई अगाडि बढाउन पनि त्यतिकै ध्यान दिन चाहिरहेका छौं । भ्रष्ट्रचार नियन्त्रण गरी महंगीको मारमा परेका जनतालाई राहत उपलब्ध गराउने, समस्याले पिरोलिएका जनतालाई समस्याबाट मुक्ति दिलाउने सन्दर्भमा पनि सरकार गम्भीरतापूर्वक लागिरहेको छ । हाम्रा युवाहरुले रोजगारी पाउन सकुन्, हाम्रा बालबालिकाहरुले अध्ययन गर्न पाउन् । हाम्रा प्रत्येक आमाहरुले आफ्ना घर परिवार राम्ररी सञ्चालन गर्न पाउन् भन्ने सन्दर्भमा यो सरकारले बिभिन्न कार्यक्रमहरु अगाडि सारेको छ । हामीले देशमा ठूलाठूला परियोजनाहरु पनि सञ्चालन गर्न चाहिरहेका छौं । माथिल्लो कणर्ाली परियोजना निर्माण गर्ने हाम्रो प्रयास, पश्चिम सेती आयोजना निर्माण गर्ने हाम्रो प्रयासमा अहिले अबरोध खडा गर्ने प्रयास भइरहेको पनि हामीले सुनिरहेका छौं । यस्ता अबरोधहरु कसैले पनि र्सिजना गर्नुहुँदैन । बिजुली उत्पादन गर्ने परियोजनामा कहीं कसैले अबरोध खडा गर्नुहुँदैन । नेपाली या विदेशी उद्यमी किन नहुन्, उनीहरुले उत्पादन गर्छन् भने आखिर लाभ नेपाली जनताले नै पाउने हो । त्यसकारण निर्माणका कामहरुलाई सहज रुपमा अगाडि बढाउने काममा सबैले सहयोगी भूमिका खेल्नुपर्ने आवश्यकता छ । हाम्रा प्रत्येक गाउँहरुमा बिजुली बल्न सकोस्, हाम्रा प्रत्येक बालबालीकाहरु विद्यालयमा अध्ययन गर्न जान सकुन्, पढाईको गुणस्तर राम्रो हुन सकोस्, प्रत्येक गाउँमा स्वास्थ्यको राम्रो व्यबस्था हुन सकोस्, यी सबै सोचलाई साकार पार्नका लागी पनि सबै जनताको सहयोग चाहिन्छ । त्यसकारण यी सबै लिएर अगाडि बढ्नुको विकल्प छैन ।
वास्तबमा हाम्रो देश धेरै पछाडि परेको छ । सँधैभरीको बन्द र हड्तालले जनताको जीवनलाई कष्टकर बनाएको छ । बिभिन्न स्थानहरुमा शान्ति सुरक्षाको गम्भीर प्रश्न खडा भएको छ । नेपाल सरकार शान्ति सुरक्ष्ाा प्रदान गर्नका लागि दृढताका साथ अगाडि बढ्न तत्पर र प्रतिबद्ध छ । कुनै पनि अपराधीलाई छुट दिने पक्षमा छैनौं । नियन्त्रणका लागि हामीले हाम्रो सुरक्ष्ाा संयन्त्रलाई तयारी हालतमा राख्नेगरी योजना बनाएर अगाडि बढ्न हामीले निर्देशन दिएका छौं । अहिले अपराधीको मनोवल बढ्न लागेको देखिएको छ । अपहरणका घटनाहरु बढेका छन् । बिभिन्न ठाउँमा चन्दा उठाउने, जनतालाई धम्क्याउने कामहरु हुन थालेका छन् । यी सबै अपराधिक क्रियाकलाप नियन्त्रण गर्न हामी दृढ छौं । हिजो हामी सरकारमा आउने बित्तिक्कै जसरी शान्ति सुरक्ष्ााको स्थितिमा सुधार भएको थियो त्यसैगरी आगामी दिनमा पनि जनतालाई शान्ति सुरक्ष्ााको प्रत्याभूति दिलाई छाड्नेछौं । त्यसकारण सरकारको यो प्रयासमा तपाईंहरुको पनि साथ चाहिन्छ । अपराधीहरु उम्किने, उनीहरुलाई संरक्षण गर्ने, प्रोत्साहन गर्ने काम कतैबाट भइरहेको छ भने जानकारी हामीलाई दिनुहोस् । अपराधीहरु जुनसुकै नकाव लगाएका किन नहोऊन्, कसैले पनि संरक्षण दिनुहुँदैन । जनतालाई मर्कामा पार्ने, सबै ठाउँमा समस्या खडा गर्ने, विध्वंश मच्चाउने तत्वहरुलाई समाजले दुत्र्कानुपर्छ । नियन्त्रण गर्ने र कारबाही गर्ने काममा सहयोग पुर्‍याउनुपर्छ । त्यसकारण सम्पूर्ण जनसमुदायलाई के विश्वास दिलाउन चाहान्छु भने यो सरकार इमान्दारिताका साथ, निष्ठाका साथ जनताको हितमा लागेको छ । त्यसैले यो सरकारबाट जनताले बढी अपेक्षा गर्नु स्वाभाविक पनि छ । जुन सरकारले केही गर्न सक्छ, त्यही सरकारसँग जनताले माग पनि गर्छन् । जुन् सरकारले जनतालाई पीडा मात्रै दिन्छ, त्यो सरकारसँग जनताले केही अपेक्षा पनि गर्दैन । हामी जनतालाई आहात होइन, राहात दिन चाहान्छौं । त्यसकारण हामीले धेरै काम अगाडि बढाएका छौं । धेरै काम सुरु गरेका छौं । गाउँगाउँमा विकास अभियानको सिर्जना गर्न खोजिरहेका छौं । जिल्लाजिल्लामा योजनाहरु अगाडि बढाउन चाहिरहेका छौं । यी सबै काममा जनताको पनि सक्रिय सहभागिता आवश्यक छ । तपाईंहरुले पनि चासो राख्नुपर्छ । योजनाका पैसाहरु खर्च भइरहेका छन् कि छैनन्, सदुपयोग या दुरुपयोग भइरहेको छ ? यी सबै कुरामा तपाईंहरुले उचित ध्यान दिनुपर्छ । त्यसकारण तपाईं र हामीबीच राम्ररी सम्वाद हुनसक्यो, आपसमा मिलेर अगाडि बढ्यौं भने विकासका लागि छुट्याइएको बजेट जनताको हितमा खर्च हुन सक्नेछ । त्यसकारण सरकार जनताको हितमा लाग्दै जनताप्रति समर्पित हुन खोजिरहेको छ ।
अन्त्यमा, राप्ती पुल निर्माण सम्पन्न भएको छ, संरक्षण गर्ने जिम्मेवारी तपाईंहरुकै हो । तपाईंहरुले पुल संरक्षण गर्न त्यतिकै भूमिका खेल्नुहुनेछ भन्ने अपेक्षा गर्दै पुल निर्माणमा जुट्नुहुने प्राविधिक र श्रमजीवी मजदुरहरुप्रति, सहयोग गर्नुहुने जनतालाई समेत हार्दिक धन्यवाद दिँदै आफ्नो मन्तव्य यहीँ टुंग्याउँछु, धन्यवाद !
-बाँकेको कम्दी गाविसमा निर्माण भएको राप्ती पुलको उद्घाटन कार्यक्रममा २०६६, माघ २७ गते व्यक्त गर्नुभएको मन्तव्य) ।

Write your Psot Here

राप्ती अञ्चल नेपालको मध्य-पश्चिमाञ्चल विकासक्षेत्रमा पर्दछ। राप्ती अञ्चललाई ५ जिल्लाहरुमा वर्गिकरण गरिएको छ। राप्ती अञ्चलको सदरमुकाम तुल्सीपुर (दाङ) हो र यसको सबभन्दा ठूलो सहर त्रिभुवननगर (घोराही) हो। राप्ती अञ्चलको अरु मुख्य सहरहरु भनेका तुल्सीपुर्, बिजुवार्, लिवाङ, लमही, मुसिकोट र चौरजाहरी आदी हुन्।